Henry van der Dussen - De omgeving van de mens is de medemens.
Dit ultrakorte gedicht van Jules Deelder hangt ergens in neon op een onopvallend flatgebouw aan de Nieuwe Binnenweg. Ik denk de laatste tijd vaak aan deze regel. Simpel en raak, maar toch had ik er nooit zoveel mee. Dat komt omdat ik moet bekennen dat ik eigenlijk een hekel heb aan groepen mensen. Niks benauwt me meer dan groepsgedrag. Met zijn allen schreeuwen en zingen in de Kuip, brrrr! Op een vaste dag en tijd moeten verschijnen voor een teamsport, alsjeblieft zeg! Één keer per jaar uit eten met mijn jaarclub, zucht! Nieuwsjaarsborrels, netwerkborrels, jaarclubborrels, donder op! Allemaal dingen die ik probeer te mijden als de pest. ‘De hel dat zijn de anderen’, die uitspraak van Sartre, past veel beter bij mij.
Volgens Sartre zijn het de anderen die het individu diepongelukkig maken; het zijn de mensen die elkaar ongeluk aandoen en daarmee is de buitenwereld de grootste vijand van de mens. Toch was Sartre best een gezellige vent geloof ik. Ik kan me alleen maar foto’s van hem herinneren terwijl hij met een groot glas bier in de kroeg zit. Het is allemaal nooit zo zwart-wit.
Dat ik niet van groepen houd, wil nog niet zeggen dat ik altijd in mijn eentje zit te chagrijnen. Zo ben ik sinds twee jaar vrijwillig onderdeel van een groep, en ik vind het nog leuk ook. Waarom? Deze groep mensen heeft iets bijzonders. Ondanks dat ze er alle reden toe hebben klagen ze zelden, zijn ze over het algemeen opgewekt en wordt er veel gelachen. We zijn twee jaar geleden met elkaar gaan sporten omdat we Parkinson hebben. Sporten is voor ons echt een must. Maar hoewel Parkinson en sporten ons bij elkaar bracht is dat al lang niet meer het belangrijkste wat ons bindt.
We hebben een groep mafkezen bij elkaar, Spartanen, leden van het Feijenoordlegioen, kappers, consultants, truckers, handelaren in antiek, you name it. We nemen het leven mee. En ook als we niet kunnen sporten zoals, nu door corona, zoeken we elkaar op. Al is het maar voor een bak koffie om even bij te kletsen of om te wandelen in het bos of om in een ijskoude Kralingse Plas te duiken.
In onze groepsapp komen continu de meest maffe conversaties langs over een breed scala aan onderwerpen. Soms gaat het over Parkinson, meestal niet.
In deze groep mensen ben ik niet die ene uit de jaarclub met Parkinson, die man op de Nieuwjaarsborrel die staat te shaken met zijn alcoholvrije champagne in zijn hand en zijn glutenvrije oliebol. Of die gast die af en toe traag fietst op de sportschool. Ik ben niet de patiënt, maar een mens. Net als al die anderen mafkezen, die lekker aan het sporten zijn, met elkaar ouwehoeren en ja, soms ook even met elkaar uitwisselen hoe jij dat nou doet als je jezelf ‘s nachts wakker trilt.