Henry van der Dussen
Spelen met je medicijnen deel 1 | Angstaanvallen
Ik zit in de tram. Lijn 23 richting centraal station.
Ik ben (en voel me) een beetje gehaast. Ik moet een trein halen want ik ga met mijn dochter naar het diepe Zuiden van ons land. Mijn moeder ligt in het Ziekenhuis in Heerlen omdat ze weer eens is omgevallen.
Bij station Beurs stapt een kudde regenjassen in, die mijn Personal Space niet respecten en vlak voor me gaan staan uitdampen. Ik ben lichtelijk claustrofobisch. Dit vind ik niet fijn. Ik voel me nog meer opgejaagd. Mijn lichaam schiet in vlucht modus. Ik wil hier weg!
Ik kijk op mijn apple watch op zoek naar bevestiging van mijn gevoel. Hartslag 130. Ik schrik. Dat hoort 80 te zijn als je op een stoel zit. Niet goed. Ik stap uit bij Stadhuis en ga op een bankje zitten. Dat helpt. Na een paar minuten daalt mijn hartslag weer naar normaal. De tram, daar heb ik even geen zin meer in. Het laatste stukje naar CS loop ik wel.
Nu ben ik nogal laconiek aangelegd, ik denk er dus verder niet meer zo over na. Tot zich vaker ‘dingetjes’ voordoen. Niet zo heftig, redelijk onschuldig, maar wel ongemakkelijk. Zo was er die keer dat ik in mijn wijkje een man met een klein hondje tegenkwam en ik wat paniekerig de straat over stak om ze maar niet op de stoep te hoeven passeren of die keer dat ik na een concert in Bilbao een hele drukke metro in moest met enkele tienduizenden zwetende Spanjaarden en dat alleen durfde door de hand van mijn grote liefde vast te houden of dat ik de buurt lidl niet meer in durfde en mijn huisgenoten de boodschappen maar moesten doen.
Na een paar voorvallen in enkele weken wordt het toch wel wat irritant. Ook omdat dit natuurlijk zelfversterkend is. Als je bang bent, dat je bang gaat worden, dan word je zeker bang, toch? Ik bedenk me dat het waarschijnlijk iets te maken heeft met mijn experiment om minder Levodopa te slikken. Ik ben hiermee begonnen omdat ik merkte dat ik ’s morgens eigenlijk prima functioneer zonder mijn eerste ‘shot’ te nemen. Behalve dan die incidentele angstaanval. Lopen gaat goed, de geest lijkt helder te zijn en ik heb geen tremor. Waarom zou ik dan pillen slikken? Een paar weken ben ik in dubio.
Stoppen met dit - volgens velen - malle experiment of proberen om die angstaanvallen onder controle te krijgen. Ik kies voor het laatste. Met ademhalingsoefeningen probeer ik te voorkomen dat ik angstig wordt. Rustig en diep ademen. Daarmee vertel je je lichaam dat alles OK is. Ook zoek ik de situaties die waar de angst zich voordoet bewust op. Zo kan het zomaar gebeuren dat ik thuis vol trots vertel dat ik iedereen die ik tijdens mijn ochtendwandeling op straat tegenkwam vol enthousiasme heb begroet.
Nb. Net zoals zo vaak met deze ziekte is dit symptoom ook weer overgewaaid. Al weken geen last meer van gehad.
Wie gaat er mee parachute springen??